Indian summer

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Met een quasi perfecte nazomer kan het niet anders dan dat velen onder ons -soms letterlijk- goedgemutst op een terrasje zitten. “Nu het nog kan” hoor ik hen dan zeggen. En gelijk hebben ze. Het valt me op hoe weinig ‘grumpy people’ ik zie tegenwoordig, tot het gaat over de plannen van onze nieuwbakken regering natuurlijk. Oei, laat het ons daar dan vooral NIET over hebben, zie ik ze dan denken…

Te laat. Deze ochtend op Hautekiet hoorde ik Bruno Vanobbergen van het kinderrechtencommissariaat een pleidooi houden voor stemrecht voor kinderen. Hij zou er ook geen minimumleeftijd op plakken want dan kader je hun ideeën in het patroon van de ‘autonoom denkende en redenerende volwassene’. Stiekem hoop ik dat hij met de term kind toch de genuanceerde groep van jongeren of jongvolwassenen bedoelde… Niet dus.

Hoewel ik van nature uit zeer ruimdenkend ben had ik het moeilijk met deze stelling. Bruno gaf het voorbeeld dat er jongeren zijn die zich interesseren voor de politiek en de maatschappij en dus ook graag op zoek willen gaan naar een formeel platform waarin hun ideeën een vorm van impact kunnen hebben op het beleid.

Naast een scholierenkoepel, de Vlaamse jeugdraad of zelfs de Youth Delegates binnen de UN blijkt de nood om de individuele stem te laten horen (of meetellen, zoals u wil) toch aanwezig? Sta me toe hier enigszins kritisch tegenover te staan.

Bruno, je initiatief is een geslaagde trigger om de discussie op gang te brengen. Proficiat daarvoor. Ik hou dit in beraad en zal bij het lezen van de vele nieuwjaarsbrieven reflecteren in welke mate uw initiatief een duurzaam effect heeft gekend.

Warme Groet

Roel